De Verloren Mens in een Verbonden Wereld

Door Evert Lenos

Inleiding

We leven in een tijdperk waarin technologie het menselijk bestaan fundamenteel heeft veranderd. De komst van internet, mobiele telefoons en sociale media heeft ons leven sneller, efficiënter en ‘verbondener’ gemaakt dan ooit. Maar in deze permanente verbondenheid zijn we tegelijkertijd ook iets kwijtgeraakt – iets wat niet meetbaar is, maar voelbaar.

In dit verslag onderzoek ik wat het betekent om mens te zijn in een wereld waarin we constant online zijn. Wat is er met ons gebeurd sinds de opkomst van mobiele technologie? Wat is er verdwenen – vaak zonder dat we het doorhadden?

1. De permanente verbondenheid

De smartphone heeft de mens letterlijk verbonden met de wereld – 24 uur per dag. Wat ooit uitzonderlijk was, is nu vanzelfsprekend: direct contact, nieuws in realtime, continu bereikbaarheid. De voordelen zijn overduidelijk, maar wat vaak onderbelicht blijft, is de prijs die we daarvoor betalen.

Waar is de ruimte gebleven voor rust, verveling, reflectie?

Pauzes bestaan niet meer. Zelfs stiltes worden gevuld met scrollen. We zijn altijd in contact, maar zelden echt aanwezig.

2. De verschuiving van ervaring naar presentatie

Er is een subtiele maar diepe verschuiving gaande: van beleven naar vastleggen.

Waar we vroeger iets meemaakten en daar later misschien op reflecteerden, zijn we nu al bezig met de juiste hoek, het juiste filter, en het perfecte bijschrift. De ervaring wordt secundair aan het beeld.

Een zonsondergang wordt niet meer gezien – hij wordt gepost.

Hierdoor verdwijnt iets wezenlijks: de directe, persoonlijke beleving van het moment.

3. Leven in kopie: programmering zonder dat we het merken

Als je jarenlang kijkt naar soaps, reclames, reality-tv of sociale media, ga je vanzelf denken dat dát de realiteit is. De manier waarop mensen praten, ruziemaken, liefhebben of reageren wordt onbewust overgenomen.

We worden, zonder het te beseffen, geprogrammeerd. Niet door kwaadwillendheid, maar door herhaling.

Wat we ‘normaal’ vinden, is vaak simpelweg wat we het vaakst gezien hebben.

4. De verdwijnende intuïtie

De stille innerlijke stem – onze intuïtie – heeft het moeilijk in een wereld vol afleiding.

Niet omdat ze verdwenen is, maar omdat we er nauwelijks nog ruimte voor laten. Het lawaai van meldingen, meningen en algoritmes overstemt ons vermogen om te voelen wat waar is.

We zoeken bevestiging buiten onszelf. In likes. In trends. In wat ‘anderen’ doen.
Maar wat zegt jouw lichaam? Wat zegt jouw hart?

5. Geen aanklacht – wel een bewustwording

Dit verslag is geen aanklacht tegen technologie. Het is ook geen pleidooi voor een digitale detox of terugkeer naar een ‘eenvoudiger’ tijd.

Het is een uitnodiging tot bewustwording. Tot het stellen van vragen die we te lang niet meer gesteld hebben.

– Hoe vaak ben ik écht aanwezig?
– Wanneer heb ik iets gedaan puur voor mezelf, zonder het te delen?
– Waar ben ik in contact met mezelf – en waar word ik vooral bekeken?

6. Een mens is geen scherm

We zijn geen algoritmes. We zijn voelende wezens. We hebben stilte nodig, aandacht, diepte. Niet alles hoeft zichtbaar, meetbaar of deelbaar te zijn.

Misschien is de echte revolutie niet een technologische, maar een innerlijke. Een die begint met luisteren. Met niets hoeven. Met zijn.

Conclusie

De mens is veranderd sinds de komst van internet en mobiele technologie. Niet per se in wat we doen, maar in hoe we zijn. We zijn sneller geworden, efficiënter, maar ook onrustiger en afstandelijker – zelfs naar onszelf.

Wat verloren is gegaan, is niet techniek of vooruitgang, maar een stukje menselijkheid: intuïtie, echtheid, stilte.

Toch is dat niet onherroepelijk. We kunnen het terugvinden. Niet door alles af te zweren, maar door af en toe stil te staan. Door opnieuw te leren luisteren naar wat we van binnen al weten.